Günbatınca eve dönüş saatimiz gelmiştir demekti.
Dizlerimiz yarılıncaya kadar koşar, zıplaya zıplaya eve giderdik.
Yarın yine geleceğimizi bilirdik çünkü ölüm nedir bilmiyorduk.
Bizim için karanlık bugünün mola vermesiydi .
Güneş evine gidicek,
bizim gibi uyuyacak ve yarın yeniden kalkacaktı.
Ertesi gün güneş doğacak
yine biz koşacaktık
yine düşecektik -
kalkacaktık ,dizlerimiz yarilsada olsun
annemiz yaralarımızı sarar ve öpünce gecerdi.
Coşkun ırmaklar gibi
biz coşmaya devam ederdik.
Karanlık sadece
eve dönüş saatmizdi bizim.
Şimdiki dünya çocukları için karanlık
eve dönüş saati değil.
Onlar
karanlığın
gerçek yüzünü biliyorlar. Bombalanan şehirlerde
kan dolmuş gırtlaklarında
kan karışmış sularında..
Pınar Öter
